Marmurowy otoczak z Thassos leży na moim stole. Nie słyszę go, nawet niewiele widzę poza światłem, które ślizgając się po jego chropowatej powierzchni, tworzy delikatne błyski. Kładę go na dłoni, zbliżam do twarzy, tak blisko, że prawie gubię ostrość widzenia. Poruszam głową, poruszam kamieniem, przed moimi oczyma rozgwieżdżone niebo. Supernowe potrzebują setek lat, by wybuchnąć swoim blaskiem, te w moim ręku zaledwie ułamków sekund.

Czuję z nim (z nią) więź. Dokładnie tak, jakby wzajemny ruchy naszych ciał tworzyły coś na kształt komunikacji. Nie jest to język. Nie tworzymy tu pojęć. Nie zmierzamy do porozumienia.

Trwamy we wrażeniu. Tworzy się bliskość ponad gatunkiem i ponad czasem.

Privacy Settings
We use cookies to enhance your experience while using our website. If you are using our Services via a browser you can restrict, block or remove cookies through your web browser settings. We also use content and scripts from third parties that may use tracking technologies. You can selectively provide your consent below to allow such third party embeds. For complete information about the cookies we use, data we collect and how we process them, please check our Privacy Policy
Youtube
Consent to display content from - Youtube
Vimeo
Consent to display content from - Vimeo
Google Maps
Consent to display content from - Google