Używamy języka, tworzymy pojęcia, by nadać światu sens. Bez niego nie istniałaby przecież kultura, historia nauka, czy nawet fikcja. Bez niego nie umielibyśmy budować więzi społecznych, bliskości międzyludzkiej. To dzięki słowom, jakie wypowiadamy, tworzą się obrazy i znaczenia w głowie naszych rozmówców (pomyśl o cytrynie i przełknij ślinę, którą właśnie produkują ślinianki umiejscowione wokół tylnej części twojego języka). 

Język jest przynależny naszemu gatunkowi, tworzy sieć znaczeń i zależności, jest pulsującą, żywą materią oblepiającą nasze ciała w środku i na zewnątrz. To język definiuje człowieka. Człowiek to mięso, które dostarcza pojęć językowi. Bycie tym mięsem zanurzonym w niespokojnym oceanie słów jest najistotniejszą rzeczą, jaką dziś robimy.

To również dzięki językowi podważana jest linearność czasu. To dzięki niemu nie jesteśmy uwięzieni w teraźniejszości.

Pamiętasz te momenty, gdy od czasu do czasu dociera do Ciebie zlepek słów i w mgnieniu oka przenosisz się w inny czas, w inne miejsce. Wskakujesz i wyskakujesz po drugiej stronie. Po stronie marzenia, wspomnienia. Nie ma nic bardziej intymnego, nic bardziej Twojego, niż te momenty.

Specyficzna kolejność słów i ich brzmienie tylko Tobie pozwolą tam się przenieść. Są Twoje, a może to Ty należysz do nich?